Artykuł
Historia wsi sięga początku XIX w., a jej obecna nazwa wywodzi się od leśnictwa Białe Błota, które rozciągało się tutaj na początku ubiegłego wieku. Wcześniej Niemcy nazywali ją najpierw Wilheimsbruch, tak samo, jak most przy szosie Sępólno - Debrzno, później Huttenbusch, prawdopodobnie od istniejącej tu huty szkła.
W okresie międzywojennym zamieszkiwali ją w większości Niemcy. Do nich należały prywatne gospodarstwa, o średniej wielkości 10 ha. Byli tu również Polacy. Narodowość właściwie wyznaczała religię; do kościoła ewangelickiego należeli Niemcy, było ich ponad 68 procent. Białobłocie było wtedy wsią dobrze rozwiniętą, kwitł handel przygraniczny, mieszkało tu trzykrotnie więcej mieszkańców niż dzisiaj, bo ponad 300. Po wojnie wsi nadano obecną nazwę.
 |  |
Dawni mieszkańcy w większości wyemigrowali. Pozostali tylko nieliczni, oczywiście Polacy. Wieś została zasiedlona na nowo, głównie przez przybyszów z woj. lubelskiego. Białobłocie jest typową wsią rolniczą.
Z powojennej historii wsi warte odnotowania są jeszcze inne fakty. W latach 50. zawiązał się tu społeczny komitet, dzięki któremu 27 września 1960 roku o godz.19 zabłysło światło.
Mieszkańcom Białobłocia nie bardzo natomiast podobała się idea pracy w Spółdzielni Produkcyjnej "Iskra", która powstała we wsi w 1951 r. i przetrwała zaledwie sześć lat. Obecnie w Białobłociu działa prywatny zakład "Drewkom", w którym przerabia się suszone drewno.
Nie sposób nie wspomnieć o walorach turystycznych wsi. Okoliczne lasy są bogate zarówno w runo leśne jak i zwierzynę. Są tu jelenie, sarny, dziki, lisy, zające. Wśród ptactwa - królują kuropatwy, jastrzębie, spotkać można nawet puchacza i czarnego bociana. Bogactwo lasów przyciągnęło myśliwych. W samym centrum wsi znajduje się budynek należący do Warszawskiego Koła Łowieckiego "Świt".
 |  |
Przez wieś przepływa wąska rzeka Łobzonka.
 |  |
